Page 8 - Afaq-Mesud-Qorxunc-elifba

Bu və digər baxımdan qüsurlu olan növbəti mətni –

dərsliyin 49-cu səhifəsində yer almış “Nurlan” adlı oxu

parçasını da, olduğu kimi nəzərinizə çatdırı-
ram:

NURLAN

“Nuru baba bostanı sulayırdı. Birdən o dayanıb (?) (baba
bostanı sulayarkən, məgər yol gedirdi? Bəlkə, “əl saxlayıb”?

– A. Məs.) Nurlanı səslədi. Nurlan barının yanında oynayırdı.

O, babasına sarı boylanmadı. (Bəlkə, “babasının səsinə hay

vermədi”? A.Məs.) Anası Nurlana:

– Utanmırsan, Nurlan? Baban səni səsləyir, sən isə ona əl

tutmursan. (?) (Adamı səsləyənə əl tutarlar, yoxsa hay
verərlər? – A. Məs.)

Bir də axı niyə mətn uşaqların diqqətini, babasını eşitsə

də, özünü eşitməzliyə vurmaq kimi, saf uşaq təbiətinə xas

olmayan, xoşagəlməz insan naqisliyinə yönəldir? Və niyə
dərslik başdan-başa valideynlərinə, qoca nənə-babalarına

laqeyd, tənbəl, cığal, pəltək, pinti, zəif görmə qabiliyyətli uşaq

obrazlarıyla doludur?..

Nənəsinin: “Al, 10 manat. Mənə nanə ilə ət al” (balaca

nəvəsinə ət aldıran nənənin bu hərəkəti də qəribədir – A.Məs.)

deyən nənəsinə laqeyd olan Nəbi (səh.35), “r” hərfini deyə
bilmədiyindən adının “kələm” səslənəcəyindən ehtiyat edib,

adı soruşularkən, susan Kərəm (səh.94), kostyumuna ləkə

salan Kərəm (səh.51) (yenə Kərəm – A.Məs.), nənəsinin
eynəyini axtarmaq istəməyən Sənan (səh.90), gözləri pis

gördüyündən həkimə gedən Orxan (səh.91.), çörəyin qədrini

bilməyən, tikələrini kolluğa atan Çingiz (səh.77), saat 11 olsa

da, balaca bacısı yatmış otaqda oyuncaqlarla oynayan Samir
(səh. 47), yeməkdən qalan zibilləri dənizə tullayan Zeynal

8